In grote lijnen las ik de toespraken en verklaringen van Rashtriya Swayamsevak Sangh ‘ s chief met zorg en niet-destructieve interesse. Dat hij een zwaargewicht is, kan niet worden ontkend.
Ik onderschrijf zijn filosofie en die van de RSS niet. Ook ben ik het niet helemaal eens met wat A. C. Noorani heeft geschreven in zijn boek, The RSS: A Menace to India, gepubliceerd in 2019 door Leftword.
Helaas, tot mijn teleurstelling, maakte Shri Mohan Bhagwat afgelopen donderdag een verbazingwekkende observatie bij de lancering van Krishnanand Sagar ‘ s boek, Vibhajankaleen Bharat Ke Shakshi (de getuigen van partitie Tijdperk India).
Volgens het rapport van Image ANI hield Shri Bhagwat vol dat partitie alleen geaccepteerd werd om bloedvergieten te voorkomen. Hij beweerde blijkbaar dat India noch Pakistan als gevolg daarvan gelukkig was. Hij zou gezegd hebben: “we moeten integreren Wat is gedesintegreerd”. Hij verklaarde, volgens het rapport, “Het voorstel (voor Pakistan) werd aanvaard zodat rivieren van bloed niet zouden stromen. Als ze dat niet deden, dan zou er toen veel meer bloed zijn geblazen en stroomt het zelfs vandaag terug. Een ding is duidelijk partitie kan geen oplossing zijn. Noch India is gelukkig, noch zijn de mensen die in naam van de Islam partitie eisten gelukkig. Omdat we hier geen geluk aan kunnen ontlenen.”
“We hebben onafhankelijkheid om de wereld iets te geven. Maar we zullen de moeite waard zijn om iets aan de wereld te geven als we dit slechte hoofdstuk in de geschiedenis omkeren en het pad van onze ‘Param Vaibhav’volgen.”
Ik weet niet wat ik van deze verklaring moet zeggen. Het kan niet worden uitgesloten dat Shri Mohan Bhagwat verkeerd is Geciteerd. Maar de Indian Express van 26 November bevestigt wat ik heb Geciteerd uit ANI.
Ik citeer van de Express News Service. “De enige oplossing voor de pijn van partitie ligt in het ongedaan maken, RSS chief Mohan Bhagwat zei op donderdag.”
De uitdrukkelijke citaten van Shri Bhagwat: “als we een sterke natie willen worden en willen bijdragen aan het welzijn van de wereld, zal de hindoeïstische samenleving daartoe in staat moeten zijn. Bharat ke vibhajan ki peed ka samadhan, vibhajan ko nirast karne mein hai. (De oplossing voor de pijn van partitie is in het ongedaan maken.)”
Als wat wordt gerapporteerd juist is, dan moet Shri Bhagwat verschillende vragen beantwoorden. Wat is de methodologie die hij in gedachten heeft om partitie te Nirast (ongedaan maken)? Gelooft hij echt dat Pakistan ooit zal instemmen met het ongedaan maken van de verdeling? Dat zou het herstel van een pre-1947 India betekenen. Als ambassadeur in Pakistan Weet ik hoe de Pakistaanse heersende klasse en de strijdkrachten denken. India is vijand nummer één. We versloegen Pakistan in 1971. We hielpen de geboorte van een onafhankelijk land, Bangladesh. Het zou onrealistisch zijn te denken dat Bangladesh ooit deel zal willen uitmaken van India.
President Zia-ul-Haq vertelde me eens: “We zullen nooit vergeten wat India ons in 1971 aandeed.”
Er kan nooit een zinvolle en hartelijke relatie tussen de twee landen zijn. Niemand ontkent dat partitie onvermijdelijk was. De heer M. A. Jinnah, de opperste en onbetwiste leider van de Moslimliga, maakte duidelijk dat verdeling de enige oplossing was voor Hindoe-Moslimverschillen.
In oktober 1962 verbleef Rajaji in mijn appartement in New York. Ik vroeg hem hoe het Congres kon instemmen met de verdeling. Hij zei (niet zijn exacte woorden) dat uiteindelijk zelfs Gandhiji het ermee eens was toen hij zag dat Jawaharlal, Sardar, ikzelf, Pant en andere leden van het Congress Working Committee het voorstel van 3 juni 1947 voor het verdelen van India aanvaardden.
Gandhiji woonde de cruciale vergadering van het CWC bij, die het door Lord Mountbatten gepresenteerde scheidingsplan moest goedkeuren. Er is geen duidelijke goedkeuring in het AICC. In de woorden van V. P. Menon, Gandhiji ” pakte de kwestie door het steunen van de resolutie bewogen door Pt. Hijgen, vragen om het 3 juni Plan te accepteren”.
Gandhiji zei dat zijn opvattingen over het plan bekend waren de aanvaarding van het plan niet alleen het Congres Werkcomité betrokken. Er waren twee andere partijen bij, de Britse regering en de Moslimliga. Als in dit stadium het All India Congress Committee het Besluit van het Werkcomité zou verwerpen, wat zou de wereld er dan van denken? De gevolgen van afwijzing zouden de ontdekking zijn van een nieuwe groep leiders, die niet alleen in staat zouden zijn om het Congreswerkcomité te vormen, maar ook om de leiding over de regering op zich te nemen. Ze mogen niet vergeten dat vrede in het land op dit moment zeer essentieel was. Het Congres was tegen Pakistan en hij was een van degenen die standvastig was tegen de verdeling van India. Toch was hij voor het All India Congress Committee gekomen om aan te dringen op de aanvaarding van de resolutie over India ‘ s Divisie. Soms moesten bepaalde beslissingen worden genomen, hoe onverkwikkelijk ze ook mochten zijn. De resolutie werd met 157 stemmen vóór en 29 stemmen tegen aangenomen. 32 leden bleven neutraal.
Shri Bhagwat is onpraktisch. Met alle respect, Ik vraag hem om af te zien van zijn idee om partitie ongedaan te maken. Het zal nooit, nooit gebeuren.