Het was een sensationele wending van de gebeurtenissen in een high-profile gespannen impasse tussen een vastberaden toegewijde regering overtuigd van haar altruïsme en een band van even vastberaden boeren die anders dachten en hadden beloofd niet naar huis terug te keren totdat de landbouwwetten waren gelegd om te rusten in totaliteit zonder ruiters. De oppositie zag dit als een dramatische en nederige climbdown voor een regering en een Premier wiens tweede naam volgens hen hoogmoed was.

Toen premier Narendra Modi op 19 November echter onverwacht de intrekking van de drie landbouwwetten aankondigde, bracht hij toevallig de inherente gebreken van ons nationale denkproces en de negatieve impact ervan op het nationale discours onder de aandacht. Het nationale debat wordt meer gedreven door emoties dan door harde logica en tastbare feiten met politieke machinaties die als een giftige katalysator werken.

In het begin was de verklaring van de Premier een rechttoe rechtaan verontschuldiging aan de boeren en dat hij de boeren in de steek had gelaten door hen niet te kunnen overtuigen. Maar in werkelijkheid was het veel meer dan het voor de hand liggende. Deze abrupte koersomkering riep een reeks existentiële vragen op die de duistere onderbuik van een natie blootlegden.

Ten eerste, waren deze landbouwwetten zo duivels in hun opzet en zo boerenafkerend in hun constructie dat nietigverklaring onvermijdelijk en de enige optie was? Of was het een klassiek geval van politieke bedrog en desinformatie die authenticiteit en eerlijke intenties te boven ging? En gaf deze terugtocht van de kant van de regering een overwinning voor de democratie aan, zoals sommige kranten dat in de krant schreven?

Om te beginnen moet men begrijpen dat alle politieke partijen het er al tientallen jaren over eens zijn dat de agrarische industrie in India in ernstige moeilijkheden verkeert en dringend behoefte heeft aan hervormingen.

In September 2020 nam de Modi-regering de volgende drie wetsvoorstellen aan—de Farmers (Empowerment & Protection) Agreement of Price Assurance and Farm Services Bill, de Essential Commodities Act (Amendment) Bill en de Farmers’ Produce Trade and Commerce (Promotion and Facilitation) Bill.

Het voornaamste doel van deze rekeningen was een grotere marktwerking mogelijk te maken om particuliere investeringen en technologie aan te trekken om de infrastructuur (opslagfaciliteiten) te verbeteren, de produktiviteit te verhogen en de landbouwinkomens te verbeteren.

Er is veel gediscussieerd over de voor-en nadelen van deze wetsontwerpen en deskundigen zijn het bijna eens over de geldigheid en de tijdigheid van deze voorgestelde wijzigingen.

Landbouwexpert Ashok Gulati, de Infosys leerstoel professor voor landbouw aan ICRIER, schrijven in de Indian Express (het lossen van overtollige voedsel graan voorraden door middel van open markt operaties zal de broodnodige middelen voor govt genereren., 22 juni 2020) geprezen alle drie de rekeningen, beschrijven ze als een “game changer”, “meer afgestemd op de waarschijnlijke vraag en aanbod situatie” en een die zou “het vertrouwen in de particuliere sector voor het bouwen van grootschalige opslag” om tegemoet te komen aan de “bergen van graan” dat de Food Corporation of India (FCI) heeft opgebouwd.

Meer recent, op 2 juli 2021, had Sharad Pawar, een politicus die bekend is met landbouwkwesties, gevraagd om wijzigingen in de landbouwwet in plaats van ze ronduit af te wijzen.

Nu de landbouwrekeningen zijn ingetrokken, wat betekent dit voor de toekomst van de landbouw?

Ashok Gulati reageert: “het zal blijven drinken langs het pad dat het is geweest voor ongeveer een decennium of zo. De agri-BBP groei is 3,5 procent per jaar in de eerste zeven jaar van de Modi regering—hetzelfde als in de eerste zeven jaar van de Manmohan Singh regering… Cropping patronen zal blijven scheef in het voordeel van rijst en tarwe, met de graanschuren van de Food Corporation van India uitpuilend met voorraden van graan. De voedselsubsidie blijft opzwellen en er zullen grote lekkages zijn. De grondwaterstand in de noordwestelijke Staten zal blijven teruglopen en methaan en lachgas zullen het milieu blijven vervuilen. Agri-markten zullen blijven worden gemanipuleerd en landbouwhervormingen zullen ongrijpbaar blijven voor enige tijd te komen, tenzij het beloofde comité komt met meer…”

Geen erg optimistisch beeld. Ondanks de bezorgdheid over de wijze waarop de wetsvoorstellen door het Parlement werden gehaast en ondanks de scepsis van de boeren, valt er één ding op: wanneer men objectief wordt onderzocht, zonder de afleidende politieke retoriek, de verlammende partijdigheid en de verontrustende interrupties van de Gemeenschap, kan men alleen maar concluderen dat de wetsvoorstellen voor de landbouwbedrijven verdienste hadden en hun uiteindelijke lot niet verdienden.

Was dit werkelijk een overwinning van de democratie zoals sommigen beweren? Het antwoord is een categorisch “nee”.

De critici van de regering zijn naar de stad gegaan en roepen de terugtrekking van de regering op als een overwinning voor de democratie. Tavleen Singh schreef in de Indian Express (goed gedaan, PM Modi, 22 November 2021): “uiteindelijk ging het niet om de landbouwwetten, maar om democratie en het recht om te protesteren. De democratie heeft gewonnen. De machtigste Premier India heeft meer dan drie decennia zien buigen voor de wensen van het volk vorige week, toen hij de intrekking van de drie landbouwwetten aankondigde.”

In de eerste plaats is Modi geen dwaze dictator wiens dominantie wordt ondersteund door de macht van een leger of KGB-achtige repressieve maatregelen. Zijn macht en populariteit zijn een weerspiegeling van de wil van de meerderheid van de Indiërs die twee opeenvolgende parlementsverkiezingen hebben gehouden. De landbouwrekeningen werden goedgekeurd volgens de grondwettelijke regels. Om deze confrontatie te projecteren als een strijd tussen een harteloze dictator en legitieme publieke aspiraties is daarom een lange en onjuiste interpretatie van democratie.

Ten tweede is protest een integraal onderdeel van een democratie en iedereen in een democratie heeft het recht om te protesteren, ongeacht de deugden van zijn zaak. Ook de boeren waren terecht in hun agitatie.

Wanneer een protest echter een maximalistische houding aanneemt, zijn doel uit het oog verliest en verandert in een vendetta met als enig motief de andere partij te vernederen, dan overtreedt het de beginselen van de democratie en wordt het een mobocratie.

De ontheiliging van ons symbool van soevereiniteit op de dag van de Republiek, de langdurige blokkering van snelwegen en de verstoring van het spoorvervoer waren een indicatie van een gewelddadige chantage die niet gepaard kan gaan met democratisch protest.

Tot slot, wanneer een gewelddadig protest op basis van onjuiste informatie en gemanipuleerd door politieke motieven zegeviert over moedige hervormingen, voorspelt dat zeker niet veel goeds voor het proces van democratie of vooruitgang van een natie.

De oppositie die met schadenfreude walst, mag zichzelf als overwinnaars zien, de boeren mogen zich voor een succesvol protest aaien. Ze beseffen niet dat de grootste verliezer in deze strijd niet de BJP of Modi is, maar de Indiase natie wiens vooruitgang tientallen jaren is teruggedrongen door deze gedwongen terugtrekking. Dit besluit zal negatieve gevolgen hebben voor toekomstige regeringen en hun vertrouwen om de broodnodige hervormingen door te voeren.

De premier in zijn wijsheid en in zijn hoedanigheid als de ultieme gekozen leider van het land empathising met de misplaatste maar oprechte gevoelens van de boeren, achtte het passend om de rekeningen in te trekken om de verspreiding rancune onschadelijk te maken en in het grotere belang van de natie (er was een suggestie dat externe krachten de boeren ontgoocheling zouden kunnen uitbuiten in hun voordeel). We moeten dat besluit begrijpen en respecteren. Maar laten we onszelf niet voor de gek houden dat dit een overwinning van goed op kwaad was en een triomf van de democratie. Het was geen van beide.